Sint

Nu we richting sinterklaas hobbelen en met een VN onderzoek gaande, vanwege het vermeende discriminatoire karakter van het volksfeest, lijkt mij een recensie van de laatste Dick Maas film wel passend.

In de visie van de succesvolle filmer; Flodder, de lift en Amsterdamned, is de kindervriend , niet verrassend overigens, een onprettige man. Het verhaal begint  op 5 december 1492 met een wat rafelig uitziende slechtheiligman die tezamen met een stelletje spaans tuig een dorpje komt onderdrukken. De bewoners pikken dit niet, komen in opstand en vermoorden Sint Niklas door hem en zijn schip af te fikken.

Zie de maan schijnt door de bomen, makkers staakt u wild geraas, het heerlijk avondje is gekomen...

De sint pikt dit natuurlijk niet en zal een nieuwe traditie in gang zetten; als het 5 december volle maan is  dan komt hij als zombie terug om dood en verderf zaaien. Prettig detail is wel dat hij hierbij geen onderscheid maakt tussen de voor- en tegenstanders van het volksfeest.

Ik hou van de niet zo subtiele humor van Dick Maas, voor mij had het ook nog wel een beetje rafeliger gemogen. Plezierig is ook dat de filmer recht op zijn doel afgaat. Lezen we een rapport van de getraumatiseerde politieman Goert waarin staat dat vooral plaatsen waar veel kinderen komen in de gaten gehouden worden, gaan we daarna meteen over naar de sequentie kinderafdeling ziekenhuis.

Deze kindertjes slapen niet zacht vannacht!

Erg grappig zijn ook de ondertitels die in de versie die ik bekijk zijn bijgevoegd en die de bijkomende geluiden moeten duiden. Sint is een film zonder enige pretentie en zo moet je hem ook zien. Het acteren is zeer matig. Enige ontwikkeling van de karakters is er niet en het scenario is ronduit slecht. Visueel valt er echter volop te genieten, vooral de achtervolging van de sint die over de daken galoppeert is zeer fraai gedaan. De combinatie humor en horror is een moeilijke. Het verhaal is eerder amusant dan eng. De horror momenten komen ook precies op het moment dat je het verwacht. De dialogen zijn slecht, maar toch is het een erg leuke film, misschien wel omdat hier absoluut niet geprobeerd is om een politiek correcte zwarte piet neer te zetten.

Wat te denken van deze pieten? Benieuwd welke minderheid hier aanstoot aan neemt?

Revolution

In de Amerikaanse televisieserie Revolution is de mensheid getroffen door een permanente stroomstoring. Het verhaal begint 15 jaar daarna. Van het ene op het andere moment gaan wereldwijd de lichten uit en weigert alles waar een stekker aan zit elke dienst. Een big black out dus! Auto's blijven staan, vliegtuigen vallen uit de lucht, het internet gaat plat en anarchie slaat toe.
Op zich een interessante materie natuurlijk, hoe zal het leven verdergaan? Geen televisie, geen reclame, geen regering, geen belasting, geen flitsers, geen boekhouding, geen makelaars, geen verzekeringsmannetjes, geen graaiende bankiers, geen vervuiling, geen overconsumptie, het heeft zeker goede kanten. De makers van Revolution hebben echter meer oog voor de negatieve kanten van een wereld zonder stroom. De Amerikaanse samenleving is weer vervallen tot een wild west toestand waar milities de burgers onderdrukken en waar ze elkaar met zwaarden, musketten en pijl en boog te lijf gaan. Hoe kan dat in een land waar bijna iedereen 1 of meerdere vuurwapens bezit en voldoende explosieven om de wereld meerdere keren te vernietigen, men weer toevlucht neemt tot middeleeuws wapentuig? Je zou verwachten dat de overlevenden van de black out zich op een schoon agrarisch bestaan zouden storten, de ophitsende werking van de media is immers verdwenen en daarmee ook de informatiestroom die het mogelijk maakt om boze dingen tegen andere groepen te ondernemen. Maar nee er zijn diverse goed georganiseerde 'landen' die oorlog met elkaar voeren. Alle psychopaten, halsafsnijders en ander tuig krijgen ruim baan in Revolution. De hoofdpersonen zijn een familie waarvan de vader al meteen vermoord wordt door Tom Neville gespeeld door Giacarlo Esposito die in Breaking Bad ook al zo goed een schurk neerzette. De zoon, zo'n vervelend Justin Bieberachtig mannetje, wordt ontvoerd maar wordt gelukkig redelijk snel weer vermoord. Hiervoor heeft dochter
Charlie de hulp ingeroepen van haar oom Miles die een zeer verdienstelijk zwaardvechter is met in zijn spoor een massa lijken. De hoofdpersonen knokken zich een weg naar 'the tower' een ondergronds complex van waaruit het ministerie van defensie destijds m.b.v. de ouders van Charlie de stroom uitschakelden. De bedoeling is om de stroom weer aan te zetten. Het valt niet mee, want men heeft destijds een soort mechanisch virus uitgevonden dat alle vormen van elektriciteit vernietigd, alle vormen? Ja! Dus ook de elektriciteit  die samenhangt met hersenactiviteit? Oh, foutje! daaraan hebben de makers even niet gedacht. Het zou zeer ongunstig zijn om in een dergelijke elektriciteitsloze atmosfeer te moeten leven, onmogelijk ook!

Dus:

Giancarlo Esposito is de reden om deze serie te gaan kijken.

Maar Charlie/Tracy Spiridakos is natuurlijk ook niet verkeerd!

Steekspel in samenwerking met Paul Verhoeven

Knippen en scheren!

Had hem al een tijdje liggen, maar was er nog niet aan toegekomen. Belofte maakt echter schuld, dus ruim een jaar na dato de recensie. Moet kunnen!
Het script van dit unieke project werd samengesteld uit de inzendingen van honderden aspirant screenwriters. De grote meester Paul Verhoeven himself deed vervolgens de editing en fine tuning. Mocht er in het navolgende iets mis gaan dan komt dit dus geheel voor rekening van de maestro zelve.

Steekspel duurt 54 minuten dat is ruim twee keer zo lang als de 8 x 3 minuten die de productie aanvankelijk zal gaan duren. Kim van Kooten die het eerste scriptdeel schrijft houdt zich hier keurig aan. Dat is overigens ook het enige wat zij keurig doet, want hetgeen zij schrijft is gore soap! Het begint allemaal aan de ontbijttafel van de jarige Remco, spanningen alom tussen de gezinsleden. Niemand weet echter waarom en na 54 minuten weten we het nog steeds niet! Het feest barst los Nadja meldt zich hoogzwanger, zal wel weer van Remco zijn? Moeder Ineke heeft haar bedenkingen. Dochter Lieke is katsbezopen, krijgt bezoek van haar vriendin de bloedmooie Merel, wat doet die op haar vaders verjaardag? Zakenpartner Wim noemt zoon Tobias, Boris en verbrandt tot grote woede van collega Fred een brief op de wc. Boring tot en met, Brenninkmeijer laat in het parallelle  Lotgenoten tenminste nog een vliegtuig landen.

Vervolgens mogen honderden scriptschrijvers de puinhoop gaan opruimen, tenminste dat denken zij! De eerste drie minuten zitten vol met informatie, maar er is ook veel onduidelijk. Wie is of wie zijn de hoofdrolspelers? Wat willen die? Is er ook een antagonist? Die wil dan natuurlijk iets tegenovergestelds. Wat is het genre? Er valt weinig te lachen dus een komedie is het in ieder geval zeker niet. Nee het heeft onmiskenbare soaptrekjes omdat er meerdere karakters evenredig aan de bak zijn. Bij soap veranderen de karakters niet omdat het verhaal zich voortzeult over langere tijd. Hier hebben we echter maar 24 minuten de tijd, dus dat wordt lastig. Een karakter hoeft zich overigens niet altijd te veranderen, kijk naar James Bond of een andere action hero. Die zijn aan het einde van het verhaal nog net zo als daarvoor. De verandering heeft hier betrekking op de rest van het ensemble; de wereld die is weer eens gered, of de slechterik, die zingt een toontje lager.

Hoe gaan we dit verhaal ergens heen brengen? Er moet iets gebeuren wat de plot aan het rollen brengt. Verhoeven kiest ervoor om zoon Tobias een blote tietenfoto van Merel op het prikbord te laten hangen. De film is al ruim 12 minuten onderweg,  het is inmiddels duidelijk dat het een langere film gaat worden dan 24 minuten. De foto op het prikbord heeft niet het gewenste effect. Geen moord, geen doodslag, het feestje hobbelt nog 6 minuten door. We weten inmiddels dat Nadja mogelijk niet zwanger is. Halverwege verplaatst het verhaal zich naar het kantoor van Remco en krijgen we een crisis sequentie. Het idee is dat de hoofdpersoon hier met het probleem van de film geconfronteerd wordt waarna hem/haar niets anders rest dan dit op te lossen. Het verhaal kan zich nu nog enkel in 1 richting ontwikkelen als het goed is. Remco wordt gechanteerd om het bedrijf te verkopen, want anders dan zal zijn vaderschap onthuld worden.  Remco moet nu handelen om zijn huwelijk te redden. Nergens is echter gebleken dat dit zo belangrijk voor hem is, hij zou er dus maar zo voor kunnen kiezen om het zo te laten en met Merel naar de mediterrane te vertrekken. Er is dus meer dan 1 oplossing mogelijk waardoor het weer een slechte crisisscène is.

Hierna wordt het niet veel beter, Remco gaat van bil met Merel in een zeer lelijk uitgelichte hotelsuite. Paul had alle lampen meegenomen die er waren en had die onbarmhartig op de arme acteurs gericht die daardoor een wat zombie-achtig voorkomen kregen.

 Knap is wel dat hij het voor elkaar kreeg om gratenpakhuis Gaite Jansen wat vetrimpels mee te geven. Dan geef je niet echt veel om je acteurs!

Gezocht een sympathieke hoofdrolspeler! In Verhoevens visie blijkt Steekspel echter uit enkel slechteriken en oninteressanten te bestaan. Wie gaat 'het probleem' dus oplossen? Ineke dus! Onzichtbaar tot tien minuten voor het einde waar ze in de climax van de film Nadja in haar buik steekt en daarmee het bedrog onthult. Vervolgens krijgen we nog tien minuten oninteressante afwikkeling en daarmee is Steekspel ten einde en dit is dan ook echt het allerlaatste wat ik er over zeg!

House of cards.

Binnenkort in Nederland te zien. De Amerikaanse re-make van de BBC serie house of cards. Net als in het britse origineel  gaat het over een politicus met ambitie. Frank Underwood gespeeld door Kevin Spacey is de man die aan de touwtjes trekt. Desondanks wordt hij na de verkiezing van de door hem gesteunde president gepasseerd voor de functie van minister van Buitenlandse zaken. Frank besluit dit echter niet over zijn kant te laten gaan...

Frank Underwood incasseert

Frank heeft inmiddels zijn plan getrokken!

House of cards is nu weer eens iets geheel anders dan een serie zoals The West Wing. Ten eerste, omdat producent Netflix het in 1 keer op het net plempt. De kijkers kunnen de 13 afleveringen in 1 keer downloaden en kijken. Tweedens, omdat in tegenstelling tot de gelauwerde voorganger hier niet continue de walk&talk shots gebruikt worden van opgeblazen zelfgenoegzame typen die hun leuk bedoelde dialoogjes bezigen. House of cards moet het hebben van het sublieme spel van Kevin Spacey en een goed scenario.

Deel 1 begint met de hond van de buren die wordt aangereden. Frank Underwood is snel ter plaatse. Hij richt zich tot de camera en zegt: er zijn 'twee soorten pijn, de pijn waar je sterker van wordt en zinloze pijn'. Hierop wurgt hij de hond! De toon is hiermee gezet, deze man gaat tot het uiterste! Het gegeven dat Spacey zich voortdurend tot de kijker richt en deze deelgenoot maakt van een aantal van zijn gedachten is natuurlijk een risico. Het geeft een vervreemdend effect, maar toch pakt het erg goed uit. Op cruciale momenten als de president hem iets vraagt, becommentarieert hij de vraag en geeft daarna antwoord. Door deze verhaal methode denkt de kijker dat hij door heeft welk spel er gespeeld wordt. Later blijkt dit toch weer anders te zijn. Door de methodiek van het in 1 keer beschikbaar zijn van de gehele serie kunnen de makers zich veel permitteren. Ze hoeven zich niet druk te maken om de kijker, die blijft toch wel kijken! De eerste delen ontwikkelen zich dan ook langzaam. De schrijvers nemen de tijd om te laten zien dat Frank aan het bedenken is hoe hij kan terugslaan. Frank gaat de samenwerking aan met een jonge journaliste Zoe Barnes, deze voedt hij met inside information en zet hiermee een carrousel in werking die hem uiteindelijk op de post brengt die hij ambieert.

In deel 3 moet hij op twee borden schaken, hij moet de union zien te paaien om een nieuwe onderwijs wet door het congres te krijgen, tegelijkertijd moet hij op damagecontrol in het zuiden waar een meisje zich heeft doodgereden t.g.v. een omstreden reclamezuil die hij heeft mogelijk gemaakt. Frank probeert de ouders van het overleden meisje te paaien om daarmee een rechtszaak en slechte publiciteit te voorkomen. In de kerk waar de ouders zijn houdt hij een fantastische toespraak waarin hij zegt God te haten. Hij komt er mee weg en ook alle andere problemen lost hij op. Frank is een sociopaat, die zich in de politiek arena als een vis in het water voelt. Hij manipuleert, liegt, bedriegt chanteert en moord.

Zoals in dit soort series gebruikelijk is er 1 grote verhaallijn dat is hier de weg van Frank Underwood naar het door hem geambieerde baantje en zijn er verschillende boogjes; thema's per aflevering die tegelijkertijd worden afgewerkt. In het verloop van de  serie blijken deze boogjes echter allemaal belangrijke bouwstenen te zijn voor de hoofdlijn. Niets gebeurt dus zomaar. Later zien we ook de buurman met nieuwe hond door het beeld schuiven. Vreemd is dan ook de aflevering waarin Frank wordt gehuldigd en een bibliotheek naar hem genoemd wordt. Deze aflevering voegt niets toe, toespraken, feestjes, de oude studiekameraden en het stevige doorzakken. Enige belangwekkende zou kunnen zijn de conversatie die hij met 1 van die vrienden heeft en waarbij hun speciale relatie word aangestipt. De ongemakkelijkheid zou er op kunnen duiden dat dit meer was dan een vriendschapsrelatie, wellicht is dit een lijntje dat in het tweede seizoen verder wordt uitgewerkt?

Frank krijgt natuurlijk een relatie met de jonge journaliste. Op een zeker moment becommentarieerd hij deze relatie, hij laat haar, haar vader bellen op vaderdag en heeft tijdens dit gesprek seks met haar. Hij amuseert zich met het feit dat Zoe alles aan elkaar liegt tegen haar vader. Jammer wel dat de relatie Frank/Zoe niet wat meer wordt uitgebouwd. Op een zeker moment krijgt Zoe Barnes door dat ze alleen door Frank is gebruikt. Vanaf dat moment gaat op zoek naar het waarom en wordt ze de grootste tegenstander van Frank. In het tweede seizoen, dat nu wordt opgenomen, zullen we zien tot hoever de ambitie van Frank Underwood gaat.

Het bombardement

Omdat er van mislukkingen altijd meer te leren valt, een recensie van het Bombardement naar een script van Ate de Jong en de grote Paul Ruven. Nu ga ik hier niet beweren dat het een grote mislukking is wat word gepresenteerd, maar het heeft er veel van weg. Ate de Jong schrijft op de site van de dutch directors guild dat recensenten moeten kijken naar wat de filmmaker wil bereiken en of dat is gelukt. Ik ben het daar mee eens en zal me dus verdiepen in datgene dat Ate de Jong bedoelde te zeggen met het bombardement.

Het verhaal in grote lijn: Een onmogelijke liefde komt tot bloei tijden een extreme crisissituatie. Hier is meteen het eerste probleem gebakken. Net als in die film met die boot is het jammer dat er zo veel mensen dood moeten voordat het wat wordt met die twee. Natuurlijk heeft Rotterdam er wel een koopgoot voor terug gekregen. Tegelijkertijd beseft men dat dit allemaal niet in verhouding is, een disproportionele situatie die we even in gedachten moeten houden.

Een onmogelijke liefde is leuk, maar niet als het alleen maar daarover gaat. Kijk naar Westside story, scenario Ernest Lehman. Twee new yorkse gangs bestrijden elkaar, de uitzichtloosheid van het bestaan, de enige uitweg is de de onmogelijke liefde die opbloeit als een madeliefje in een scheur in het asfalt. Uiteindelijk gaan ze eraan kapot, nothing changes really! Hier leren we van dat er een zekere urgentie in een verhaal moet zitten denk ik, a slice of live. Een sprankje hoop en dan de desillusie. Ernest Lehman wilde de kijker een spiegel voorhouden en dat is zeker gelukt.

Het bombardement begint in het heden. De bejaarde vincent kijkt naar journaalbeelden over de vondst van een bom. Via "Jack the explaner" worden we teruggeleid nar Rotterdam mei 1940. Tis een manier van exposé natuurlijk, maar niet een fraaie. We weten nu meteen dat Vincent gespeeld door Jan Smit het gaat overleven! Consequentie zijn liefde gaat het niet overleven, want zo gaat dat in dit genre. Vincent zegt dat het allemaal vreselijk was, maar dat hij het zo over zou willen doen als dat zou betekenen dat hij haar weer zou ontmoeten. Volgens Ate is één van de thema's van het bombardement; zelfopoffering. Dat zal dan geen betrekking hebben op het begin. Maar ok, voor Vincent is dit het belangrijkste moment in het verhaal; de ontmoeting met Eva. Als dat zo is dan willen we dit ook graag zien, dit is de basis van het verhaal, het moet de plot  op gang helpen. Niets is belangrijker dan dat.

Vincent legt voor het allereerst in dit verhaal een lodderig oog op Eva.

Bovenstaand shot, de titels lopen nog, Jan Smit ziet voor het eerst zijn nieuwe geliefde. Jack the explaner is hier nogal lyrisch over, ik denk eerst dat ze de verkeerde geluidslaag gebruikt hebben. De verveelde, ongeïnteresseerde  blik in de ogen van Jan is hiermee niet bepaald in overeenstemming. Geen madeliefje dat groeit in een scheur in het asfalt en geen blikseminslag of iets wat wijst op een plots ontluikende liefde. Ik realiseer mij ineens dat dit een soort counteraction is, bijvoorbeeld een liefdesscène met op de achtergrond een aquarium met piranha's. Een tegengestelde actie die daardoor de nadruk legt op datgene wat in eerste instantie wordt bedoeld. We zijn nog steeds op zoek naar de bedoelingen van Ate. Ik denk weer terug aan de disproportionele situatie waarin een stadscentrum wordt gebombardeerd om een ontluikende liefdesrelatie mogelijk te maken. Ineens begrijp ik de diepere bedoeling van het bombardement. Fuck Jan Smit, fuck Rotterdam, daar gaat het helemaal niet om! Het is die geschifte samenleving waar het hier om gaat, de hysterie waarmee iedereen zich stort op deze film, de gefacebookte waanzin, de disproportionele samenleving. De blindheid van al die mensen die niet in de gaten hebben dat ze er door Ate en Paul worden ingelegd. Het bombardement is in feite een grote spiegel waarin onbegrijpelijke asynchroniteiten aan elkaar geregen worden. In dit opzicht is het natuurlijk een briljante film, toch jammer dat niemand dat begrepen heeft.

Alles is familie.

Alles is ellende!

Vooraf de hemel ingeschreven; Minder verhaallijnen. Meer diepgang. Een evenaring van het succes van alles is liefde. Ik zie het er niet aan af. Natuurlijk was Alles is liefde al een bagger film, Alles is familie presteert hier duidelijk onder. 

Het verhaal: de familie de Roover staat op de drempel van allerlei veranderingen. Zoon Rutmer (muziek producent) wil een hit produceren, zijn vrouw Winnie wil zwanger worden. Zoon Charlie wil niks. Vader wil ook niks, moeder wil romantiek en zwager Dick wil zijn overleden vrouw terug. Hoe boeiend kan het zijn? Niet! De film begint met beelden van de maak van een videofilmpje ter gelegenheid van de veertig jarige bruiloft van ouders Jeanette en Arend. Als het de bedoeling was om de chaotische wereld van opgefokte dertigers te schetsen dan slaagt de intro hier wonderwel in. Knullige, niet leuke dialogen en van alle urgentie ontdaan drama. Ondanks de beperking van het aantal verhaallijnen weet Kim van Kooten geen boeiende karakters neer te zetten. Aan de acteurs ligt het niet, die dachten na het lezen van het script een makkie te hebben; ze hoefden alleen zichzelf te spelen. Ik bedoel, als er in een scène waar Winnie (Carice van Houten) de therapeut uithangt, Georgina Verbaan opvalt vanwege haar acteerprestatie. Dan is het allemaal niet hoopvol. 

Het eerste uur gaat in enorm tempo, maar eigenlijk gebeurt er niks. Dan gaat moeder Jeanette eens vreemd met Wilbert Gieske en komt er eindelijk schot in het verhaal. Haar lover blijkt toch een klootzak en vervolgens gaan we over naar een scène bij een fontein waarbij we eerder al beelden uit La Dolce vita zagen; de beroemde scène in de trevi fontein.

Alles is familie pakt het op met dit shot:

Maar ok als het dan toch om te lachen is, laat haar dan als een zombie door de fontein lopen. Als er wat meer van die onzin vooraf was weggelaten dan was daar best ruimte voor geweest. Was natuurlijk cliché geweest, maar verder worden de clichés ook niet geschuwd zullen we maar zeggen.

Winnie laat zich zonder dat ze het weet insemineren met het zaad van Charlie. Ze blijkt na een uur film zwanger en moet met Charlie naar het ziekenhuis vanwege complicaties. Nu wordt het menens en blijken ze toch gevoelens voor elkaar te hebben. 

Is er nu niks positiefs over deze film te zeggen? Jawel bovenstaand shot; Winnie en Charlie zijn onderweg naar wat hij denkt; de spoedeisende hulp. Dit vind ik dan weer fantastisch! Natuurlijk had zij rechts in het shot moeten lopen en hij links, maar ok dat is een detail.

Voor de fans: Deel 3 van de 'alles reeks' komt eraan!

Lotgenoten.

Making the best of a bad situation.

Laat ik nu eens beginnen met iets aardigs te zeggen over Marleen Maathuis die mij destijds vroeg om haar tie.., sorry haar borsten van mijn blog te halen. Weg al die hits! 

Natuurlijk wist ik al in grote lijnen hoe de film lotgenoten zou zijn, we hadden de afzonderlijke delen immers al gezien en becommentarieerd. Desondanks was het bekijken van de uiteindelijke versie toch een verrassing. Marleen die de rol van Merel speelde vond ik niet de aller beste actrice, maar nu spatte ze echt van het grote doek. De magie van de cinematografie denk ik? Hoe dan ook ik denk dat ze het in zich heeft om een ster te worden.

Dat gezegd hebbende wil ik even teruggaan naar het begin. De gelegenheidsformatie van Charmène Sloof en Stephan Brenninkmeijer IO filmprodukties stapte pas in bij deel 2. Stephan speelde ook een actieve rol in de community, in eerste instantie onder een pseudoniem. Slappe hap natuurlijk,  hij was waarschijnlijk bang om door onbekend talent weggevaagd te worden? Deze angst was natuurlijk ten onrechte, want ondanks de hete adem van Maarten van Vliet, Sjoerd de Bont en de barbies van Gwen van Mossevelde was al snel duidelijk dat Stephan de beste was van het hele spul. Deel 2 werd dan ook ruimhartig gewonnen.

Het door Kim van Kooten geschreven rampscript leidde tot een deel 2 dat werd samengesteld uit een 60 tal ingezonden scripts. Ervan uitgaande dat het vanaf minuut 1 de bedoeling was om een ensemble stuk te maken moet ik nu, een jaar later, na uitvoerige bestudering van de inzendingen concluderen dat de oplossing van Paul Verhoeven en Robert Alberdingk Thijm hier recht aan doet en beter is dan alle andere inzendingen. Blijft overeind dat er naar mijn idee een ander beginscript had moeten zijn of dat Paul het helemaal open had moeten laten en het risico had moeten nemen gewoon drie scripten te kiezen en hier iets van te maken en dan maar kijken waar het schip strand.

De eerste draak;  de brief. Wim verbrandt om onduidelijke redenen een brief op het toilet. Waarschijnlijk zullen we het wel nooit weten, maar desondanks zit deze scène ook in Lotgenoten. De cocaïne scène is natuurlijk  cliché, maar wel mooi gedaan met de pupil van Lieke die ineens groot wordt. De dansen op bed scène van Paul Verhoeven naar mijn idee is volkomen nietszeggend*. Lotgenoten heeft hier een ander invulling gekozen en een seksuele spanning tussen de vriendinnen geïntroduceerd. Dit is de eerste keer dat er van het Paul/Robert script wordt afgeweken en je ziet meteen dat het interessant wordt!

Aan het einde van scriptdeel twee hangt Tobias de blote tieten foto van Merel aan het prikbord. Dit zou maar zo een goede plotpoint kunnen zijn die het ingedutte script gaat versnellen. Het is niet zo. Dan het megashot van drie minuten. De camera draait in 1 keer de dialogen op het feest. Rete moeilijk om alles in beeld te krijgen zonder dat de achterkanten van hoofden het shot afdekken. Een artistieke keuze van de regisseur die ik niet zo geslaagd vond. In de eindversie is het toch allemaal wat ingekort waardoor het sneller en mooier wordt. Ineke wordt afgeserveerd door Tobias. We zitten nu in de situatie dat alle karakters geëxposeerd zijn en we kunnen concluderen dat het allemaal vervelende personen zijn. In Lotgenoten is er vanwege het seksuele lijntje tussen de meisjes wel wat meer sympathie voor hen. Dan wordt Remco op kantoor gechanteerd door Wim, Fred en Nadja. Dit is de eerste echte versnelling in het verhaal. Lotgenoten kiest ervoor om in afwijking van het originele script Remco het gesprek te laten tapen. Remco blijft ook rustig en in control hetgeen een goede beslissing is. Het maakt Remco minder passief dan de Remco van Steekspel. Het volgende scriptdeel; het rampzalige deel 5 van Paul en robert, door de TV dokter en mij tot op het bot toe afgekraakt, voorzien in een 'obligate' bedscene van Remco en Merel. Lotgenoten lost dit geheel anders en veel origineler op. Brenninkmeijer vindt het niet aannemelijk dat hun Remco die veel ouder is dan de Remco van Paul de koffer ingaat met een meisje dat zijn kleindochter zou kunnen zijn. De dialogen van paul en Robert die ook zeldzaam slecht zijn maken het voor Brennninkmeijer makkelijk om hier het script volkomen los te laten. De scène waarin Lieke het bedrog van Merel ontdekt is één van de allerbeste van Lotgenoten en ook veel beter dan die van Paul Verhoeven*. Hierna word het originele script verder losgelaten. De warrige parkeergarage/googlemapsscene is hier logischer opgelost. 

Paul Verhoeven is inmiddels bijna finaal afgeknapt op het entertainment experience project, in DWDD worden de deelnemers aan het project nog een keer geschoffeerd door de grote meester. In scriptdeel 7 valt de ontknoping al, users zoek het maar uit! Er is nog een stemfraude met chinezen en Brenninkmeijer besluit om zijn deel 7 en 8 in één keer te maken en hierbij een eigen lijn te kiezen. Deze aanpak resulteert er in dat de karakters meer diepgang krijgen.   Nadja heeft te kampen met een groot persoonlijk drama. Wim heeft een invalide vrouw die dringend een dure medische behandeling nodig heeft. Tobias ziet zijn liefde Merel kiezen voor zijn zus, maar krijgt toch verkering met een andere vrouw. Merel blijkt als escort te werken. Fred is een gokker die een gokje teveel waagt. 

De muziek o.a. van Luuk Degen versterkt de wat beklemmende sfeer uitstekend, maar nu miste ik wel het passerende vleigtuig en het geluid van het brekende glas dat over de las heenloopt en binnenshuis anders klinkt dan buiten. De scènes van Nadja's verdriet in de auto en het gesprek op het dak van de parkeergarage zijn prachtig.

Het is een uniek gegeven dat twee films gebaseerd op grotendeels hetzelfde scenario in dezelfde maand in premiere gaan. Alleen al dit gegeven maakt het de moeite waard om beide films te gaan kijken.

Toch blijft er één ding hangen; die hoge druk reiniger? Die wordt getest om de rommel op te ruimen, snap alleen niet de aanwezigheid van de dobermann? Het beestje piept ook in blijde verwachting, of is dat van angst dat zijn maaltijd wordt weggespoeld?

*Opmerkingen over Steekspel zijn gebaseerd op datgene dat op de site van TEE te zien was.

Divorce

Het moest er toch eens van komen; een recensie van RTL's komische drama rond drie gescheiden mannen in 1 villa. De serie loopt al een tijdje en komt volgende week aan z'n einde. Het vervolg staat echter al in de steigers zodat we ook dan weer kunnen genieten van de belevenissen van Boudewijn Joris en David en hun exen en nieuwe vlammen. Elke week kijken er een kleine 2 miljoen kijkers, op zich zegt dat niks want die kijken ook naar pulp programma's als Ik hou van Holland.

Na mijn scepsis overwonnen te hebben kijk ik aflevering twaalf, de één na laatste. Nou dat valt vies tegen, meteen al. Het doet me denken aan mijn eigen studententijd, toen woonde ik ook met twee andere mannen in een huis, veel gezeik met wijven en ook nog eens weinig geld. Dan zitten de heren er nu beter bij, allemaal een goede baan, ook joris die klusjesman is heeft een goed lopend bedrijf.  Boudewijn heeft het zwaar want hij meent te moeten neuken met 1 van de andere moeders op het schoolplein. Natuurlijk komt zijn ex, Sophie daarachter, nou en? zou je zeggen. Nee, dat bijkt allemaal een stuk ingewikkelder, Sophie wil dat hij het weer uitmaakt omdat anders de kinderen daar psychische problemen mee krijgen. Lijkt mij sterk want die kinderen hebben allemaal gescheiden ouders die het schoolplein zien als een supermarkt waarin zij hun nieuwe sekspartners kunnen scoren. De manier waarop Sophie hier achter komt is ook niet echt origineel. Boudewijn heeft een hotel kamer geboekt, kort nadat hij incheckt verschijnt Sophie die ook een afspraak heeft. Zij wordt per vergissing naar de hotelkamer van boudewijn gestuurd. Natuurlijk komt op dat moment ook Katja Schuurmans, ik dacht dat dat mens nu eindelijk van de buis gerot was, haar opwachting maken.

Kortom gezeur 'ohne ende' ik snap niet hoe die 2 miljoen mensen dat elke zondag weer volhouden? Aan het einde moet Joris examen doen voorlezen. Het is namelijk zo dat hij laaggeletterd is, vraag me wel af hoe hij voorheen zijn facturen heeft gemaakt, maar dat is een detail. Joris moet ten overstaan van een grote groep belangstellenden waaronder zijn huisgenoten een tekst voorlezen. Dit vind ik een hele mooie scène verrassend genoeg. Er is aandacht voor het probleem van de vele mensen die niet of nauwelijks kunnen lezen en schrijven en hier zien we ook duidelijk de kameraadschap tussen de mannen. Joris ziet zich voor een grote uitdaging geplaatst, hij gaat die aan en mag zijn overwinningswip op de achterbank van zijn auto ondergaan.

Ik besluit nog een aflevering te kijken, aflevering 5. Verbazing, het lijkt wel of ik naar een ander programma kijk. We zien nu veel meer de mannen onder elkaar, de lege pizzadozen, voetbal het praten over seks. De dialogen zijn grappig zonder dat het overdreven wordt, had nog wel wat beter gekund maar dan hadden ze een goede scenarioschrijver moeten vragen natuurlijk. Ik moet voor het eerst echt lachen. Joris verteld tot verbijstering van de anderen dat hij alleen maar met Joyce heeft geneukt. Als hij later zijn tanden poetst hoort hij het gelach van de anderen.

Mannen, mannen!

Waarom is aflevering 5 beter dan aflevering 12? Ik heb er de theorie boeken nog eens op nageslagen en ben na ampele overwegingen tot de volgende conclusie gekomen: die wijven hebben dramatisch minder screentime gekregen. Geen Katja Schuurman, weinig Chantal Janzen een beetje Linda de Mol. Welk een verademing! Ja ik weet, de protagonisten hebben de antagonisten nodig, maar het kan ook wel een beetje minder blijkt. Boudewijn heeft bijvoorbeeld een korte maar hevige affaire met weer een moeder van het onuitputtelijke schoolplein. In aanvang lijkt het een nogal stil gereformeerd meisje dat in ieder geval niet zeurt, maar als het er uiteindelijk van komt gaan bij haar alle remmen los en blijft Boudewijn gesloopt op het bed achter.

Boudewijn checkt de gereformeerde (maar ondertussen!) moeder. Ook mooi de afstand tussen de twee.

Als ik een advies mag geven?  Breng het aandeel screentime exen terug tot 10%, dat lijkt mij goed te doen. Verbreek het contract met Katja! Doe er 25% nieuwe liefdes in, zodra die misgaan komen ze in de groep van 10% terecht en doe de rest mannen, mannen onder elkaar, gezellig!

Ik ben nu ook een fan van Divorce, Wim!

Volgens Robert

Volgens Robert vertelt het verhaal van een huisarts met een midlife crisis. Peter Blok speelt de hoofdrol in deze door Maria Goos geschreven tragikomedie. Ondanks mijn respect voor Peter Blok en Maria Goos moet ik toch stellen dat het eerder tragisch dan komisch is wat hier getoond wordt, ik heb er in ieder geval niet erg om moeten lachen.
In de eerste minuten gaat dokter Robert al pijnlijk over de schreef. Zijn vrouw Jacqueline Blom, goede actrice maar niet voor een komedie, zeurt hem aan het hoofd zoals vrouwen dat zo onnavolgbaar goed kunnen. Robert gaat door het lint en slaat de strijkplank aan barrels. Die strijkplank is natuurlijk het symbool voor een  in routine verzand huwelijk, truttig en degelijk, maar niet degelijk genoeg. Hierna geeft hij ook nog zijn vrouw een flinke oorvijg, niet grappig wel pijnlijk! Op zich een prima begin; de toon is meteen gezet. Zij flikkert hem het huis uit. Robert betrekt een steriel wit appartement tegenover aantrekkelijk buurmeisje Hannah Hoekstra die wat mij betreft de verrassing is van deze serie. Hannah lacht naar hem op een manier die aan Julia Roberts doet denken en meteen is duidelijk dat er zich tussen die twee wat gaat afspelen, waarbij ik ook vermoed dat dit de belangrijkste plotlijn gaat worden.

Hannah Hoekstra met haar stralende glimlach!

De psychiater waar Robert 'verplicht' naar toe moet fungeert als raamvertelling; Robert vertelt haar over wat is voorgevallen en we zien haar dan ook in de betreffende scène met haar opschrijfboekje. Op zich prima zo'n asynchrone vertelwijze, alleen heb ik al snel genoeg van Psychiater Lea en te vrezen valt dat we nog een hoop van haar te zien krijgen.

Ok als je braaf bent trek ik zo mijn truitje uit!

Tjitske Reidinga die Psychiater Lea speelt doet dit teveel als karikatuur, kun je als grappig uitleggen ik doe dat niet, vind haar meer een actrice in een goedkope natuurfilm die doet alsof ze gestudeerd heeft omdat de klanten daar op geilen.
Ja het is moeilijk om in slechts 30 minuten alle karakters te introduceren en het probleem of de problemen te duiden, maar Volgens Robert heeft de hoge verwachtingen nog niet weten waar te maken.

Première Steekspel en Lotgenoten

In maart gaat het dan eindelijk gebeuren; de publiekspremières van de films van Paul Verhoeven en Stephan Brenninkmeijer. De films Steekspel en Lotgenoten zijn de neerslag van het entertainment experience project gestart in september 2011. Het publiek mocht de scripten schrijven, de acteurs/ actrices leveren, de muziek componeren en Paul Verhoeven ging daar dan vervolgens een film van maken. Het publiek mocht ook haar gefilmde versie van de user generated movie insturen.
Dit was dan de theorie,  toen was daar de praktijk en die ging wat anders.

Het publiek stuurde in haar enthousiasme wel 700 scripten op die allemaal shit waren volgens Paul. Samen met Robert Alberdingk Thijm ging hij knippend en plakkend door deze papierbrij en zo ontstond Steekspel de 24-ste Paul Verhoeven film losjes geïnspireerd op de inbreng van het publiek.
Waren die 700 ingezonden scripts echt zo slecht? Ja de meeste waren niet erg best. Het probleem was echter het eerste door Kim van Kooten geschreven deel, dat tendeerde naar een soap, of beter, een mozaïekfilm, waarbij meerdere verhaallijnen spelen. Dit is een moeilijk genre, ook voor talent Kim van Kooten! Volgens Paul Verhoeven bracht het scriptdeel 1  met zich mee, dat de tussen de regels door communicatie onmogelijk door onervaren acteurs gespeeld kon worden, maar waarom dan voor een usergenerated movie voor een dergelijk 'veeleisend' scenario gekozen?  Wat betreft de organisator FCCE kon de film overal naar toe, tenminste dat communiceerde men. Voor Paul stond meteen al vast dat het een mozaïekfilm ging worden en dat werd het ook. Blijkbaar kon het geen enkele andere kant op dan die van Paul, uiteindelijk was het toch een commercieel ding, er moest een concept verkocht -en een film gemaakt worden. Alle pogingen van het publiek om het verhaal een andere kant uit te sturen bleken zinloos. Het werd wat het werd, maar in ieder geval geen user generated movie!

Je kunt je afvragen of het überhaupt mogelijk is om met veel mensen een film te maken. Filmen is een vorm van dicatatuur; een producent kiest een scenario dat door één of enkele personen is geschreven er wordt een regisseur gezocht en die bepaalt hoe het verfilmt gaat worden. Zo gaat dat in grote lijnen.  In de 117 jarige geschiedenis van de cinematografie vinden we niet echte voorbeelden van user generated movies.  Dat is eigenlijk al een beantwoording van de vraag. Er zijn wel voorbeelden waar diverse mensen, die geen binding met elkaar hebben, hun videobijdragen leveren aan een eindproduct. Het idee van een grote community die met elkaar bepaald hoe de film eruit gaat zien is echter nog niet verwezenlijkt.

Ook Lotgenoten van IO filmproducties is niet een usergenerated movie.   Deze gelegenheidsformatie opgericht door actrice Charmène Sloof  en regisseur Stephan Brenninkmeijer gaf wel meer invulling aan het idee usergenerated door in tegenstelling tot Paul Verhoeven met minder bekende acteurs te werken en actief te communiceren met de 'crowd'. Paul Verhoeven deed behalve een ingelaste workshop geen enkele moeite tot welke communicatie dan ook.

Maar goed we zitten nu met de interessante situatie waarin 2 films met grotendeels hetzelfde scenario in dezelfde maand hun premiere beleven. Ik denk dat dit een unicum is. Steekspel gemaakt door de grote Paul Verhoeven en Lotgenoten ('Slachtoffers' was ook een leuke naam geweest!) van de relatief onbekende Stephan Brenninkmeijer, die op het punt staat de geschiedenis in te gaan als de man die Paul wist te tarten!

Steekspel gaat in première op 28 maart ergens in Nederland in. Lotgenoten gaat op 13 maart in Apeldoorn in première en zal daarna mogelijk op meerdere locaties vertoond worden.