woensdag 14 mei 2014

Bar gezellig.

De beste sitcom van de jaren 80 is ongetwijfeld Cheers. Het speelt in een Amerikaans 'sport' cafe in Boston waar Ted Danson de uitbater Sam Malone is. Het vaste publiek; vertegenwoordiger Norm, postbode Cliff, psychiater Frazier, serveersters; Diane, Carla, barman Woody Harrelson en coach, de wat verwarde ex coach van Sam. Aan al deze typen zit een steekje los, ze gedragen zich natuurlijk volgens de vaste door sitcom gedicteerde stramienen. Elke keer als Norm binnenkomt roept iedereen NORM!!!!! Waarbij men steevast vraagt hoe het met hem gaat en waarna altijd een grappige oneliner volgt.
https://www.youtube.com/watch?v=4L_vWpTAra8

De kracht van de serie is de uitzondering die de regel bevestigt zie bovenstaande fragment. Met andere woorden; af en toe moet je de regels loslaten om enige verdieping aan te brengen.

de cast van Bar gezellig

Sbs 6 heeft ook gemeend om de regels te moeten loslaten. Bar gezellig is geen exacte kopie van Cheers maar een remake waarbij goed is gekeken naar de Amerikaanse scripts. Op zich hulde voor Sbs dat zij het aandurven om hiervan een remake te maken, maar waarom dan niet de serie Cheers genoemd i.p.v. het duffe 'Bar gezellig'? 
Waar men naar mijn idee vooral miskleunt is het feit dat het overwegend niet leuk is. Mijn eerste associatie was; het theater van de lach van John Lanting is weer in het leven geroepen. Kijk naar het staaltje overacting tussen serveersters Helene en Cindy. Postbode Niek heeft vergeleken met postbode Cliff een grotere rol maar dit levert niet veel leuks. De badr Hari achtige collega idem. De biecht van Helenes vriend bij Barry en de scène tussen Barry en Helene daarna is wel grappig en zeer duidelijk Cheers geïnspireerd.  We zien waar de oorspronkelijke lijn wordt losgelaten dat het daar schuurt. Hoe dat komt? de teksten zijn gewoon niet leuk genoeg. We willen meer Lou en minder Niek, Cindy moet nog scherper en Helene iets meer ingehouden. Bastiaan Ragas meent dat hij in tegenstelling tot Ted Danson dansjes doet, dan moet hij maar eens goed kijken hoe Ted Danson zich beweegt dat is één voortdurende paringsdans. De cast kan nog veel leren van het Amerikaanse voorbeeld. De tekstschrijvers ook!