De steekpartij

Door omstandigheden was ik minder in staat om de videoverrichtingen omtrent deel 7 te volgen. Tot mijn grote verassing en ook blijdschap is dit deel echter gewonnen door de van Goghjes! De piepjonge regisseur heeft het dus toch maar mooi voor elkaar gekregen! Nu weet ik niet of er nog veel Indische hackers actief geweest zijn, maar dit is een prestatie die staat. Nu vond ik het vorige deel van Carel al erg leuk, vooral de scène op het dak waar we de prille romance zagen ontspruiten was reuze schattig.
Dit keer echter geen lyrische beschrijvingen van geluidseffecten, camerabewegingen en andere interessant doenerij, nee hier wordt het eerlijke videoambacht bedreven. De shots staan dus wel eens wat lang, er wordt echt gewacht tot alle actie voorbij is voordat een volgend shot wordt getoond. Het tempo ligt laag, maar desondanks valt er best naar te kijken. Jammer is dat het script van Paul v. tot op de komma wordt gevolgd, maar daar heb ik eerder al het nodige over gezegd.

Dan krijgen we de eerste echte actiescène; de steekscène! Dit is een moeilijke scène, eerst zit het gezelschap bijelkaar in een redelijk gespannen toestand. Remco moet tekenen om te voorkomen dat de gevolgen van zijn slippertje met Nadja aan het licht komen. Iedereen is dus gezeten en dat is tegelijkertijd ook weer een wat passieve situatie. Dan komt Ineke binnen en is daar de confrontatie doordat Ineke Nadja aan de schaar rijgt. De 'psychologische spanning die heerst moet nu worden omgezet in keiharde actie en dat blijkt niet eenvoudig! Ik heb deze scène ook in de versies van Eigenweis en Marantz bekeken. De conclusie is drie keer hetzelfde; het werkt niet! Je kunt zeggen bij Carel van Gogh is er vooraf weinig spanning en is de afwikkeling na het steken ook houterig. Bij Eigenweis waar veel betere acteurs zijn ziet het er net zo houterig uit. Eigenweis laat nadja om onduidelijke reden opstaan, dat lijkt eenvoudig steken voor Ineke, er is echter geen motivatie. De conclusie is dus dat het niet aan het acteren ligt maar aan montage en regie.

 Nadja kijkt hier geamuseerd toe hoe Ineke haar gaat neersteken.

In de beweging gesneden, maar de schaar is nu in de hand gedraaid!

Bovenstaand, niet helemaal framenauwkeurig, is de las in beeld gebracht. Het eerste wat opvalt is dat de schaar in de hand is gedraaid. Eerst is er een prikkende beweging, daarna een hakkende. Dit geeft een discontinuïteit. Nadja houdt haar buik ook anders vast, het is ook vast wel een beetje eng allemaal lijkt mij? Wat echter nog belangrijker is dan de continuïteitsfouten ze is de montagefout die hier en ook bij de andere producties is gemaakt.

Vroeger, tijdens een montage oefening, moest ik een keer een stukje Gunsmoke monteren, een vechtscène. Marschall Mat Dillon neemt een aanloop en schopt een knielende man. Hiervoor had ik de beschikking over twee takes. In take 1 komt de marschal (redelijk close) aanrennen en schopt, in take 2 hetzelfde maar dan een ruim shot met de knielende man er ook in. In eerste instantie legde ik de shots gelijk op het moment van trappen. Het moment dat de laars van de marschall de buik van de man raakt is het in punt van het volgende shot. Nou dat werkte dus voor geen meter! Het leek alsof de marshall twee keer trapte. Hoe kan dat? Qua chronologie en beweging loopt het perfect alleen ziet het er shit uit! 

Waarschijnlijk heef dit te maken met de traagheid van het menselijk oog. Bij een shotwissel moet je je toch weer even oriënteren op de nieuwe informatie en mis je dus iets. De oplossing bleek om het moment van shotwissel verder naar voren te verleggen. Het einde van de trapbeweging kwam daarmee in shot twee waardoor de las al soepeler ging. Een echte verbetering bleek echter het drastisch inkorten van het inlopen van de marschall, een seconde eraf waarbij je eigelijk alleen de aanzet tot de schop zag deed wonderen. 

De steekpartij had ook op dergelijke wijze gemonteerd moeten worden. Ik vermoed dat Paul Verhoeven in zijn deel 7 wel even zal laten zien hoe het moet!